Usuwanie filcu

Po zimie na powierzchni trawnika znajdują się liczne obumarłe źdźbła traw, niezgrabione jesienią liście czy inne szczątki roślin, które przyczyniają się do powstawania tzw. filcu, czyli warstwy ograniczającej korzeniom traw dostęp tlenu i nawozów mineralnych.

Usunąć taką warstwę można poprzez staranne grabienie. Do tego celu lepiej jest użyć grabi delikatnych, tzw. wachlarzowych, które pozwolą uniknąć uszkodzenia wschodzących źdźbeł traw. Wygrabiane szczątki gromadzi się w kopce, które później trzeba niezwłocznie usunąć z powierzchni trawnika.

Wyrównywanie krawędzi

Dobrze wyglądający trawnik charakteryzuje się zwartą strukturą oraz równymi krawędziami, np. na styku ze ścieżkami. Po zejściu śniegów krawędzie murawy z pewnością są nierówne, poprzerastane, jednym słowem – wymagają pewnej korekty.

Brzegi trawnika należy skorygować ręcznymi bądź akumulatorowymi nożycami, którymi precyzyjnie obetnie się nadmierną ilość trawy. Przydatny będzie również nóż lub łopata – pomogą dociąć brzegi murawy w celu uzyskania równej linii.

Wałowanie

Mroźne zimy mogą spowodować, że wierzchnia warstwa gleby na trawniku może nieco odstawać i w ten sposób korzenie traw w niektórych miejscach nie mają bezpośredniego styku z podłożem. Takie zjawisko wymaga przeprowadzenia tzw. wałowania, czyli zabiegu, który pomoże prawidłowo związać korzenie traw z glebą.

Do wałowania wykorzystuje się specjalny wał o wadze nieprzekraczającej 90 kg. Zabieg ten należy przeprowadzać w stanie lekkiego uwilgocenia gleby przy suchej murawie. Wałowanie nie zniweluje kretowisk czy innych wielkogabarytowych nierówności, dlatego też przed przystąpieniem do tego zabiegu trzeba je usunąć. Po ostatniej zimie ten zabieg nie jest konieczny.

Aeracja

Przeprowadza się ją w przypadku niewłaściwej przepuszczalności podłoża. Pojawienie się takiego zjawiska można zaobserwować poprzez powstawanie na powierzchni murawy kałuż oraz niejednolitego koloru trawnika. Najwłaściwszym okresem aeracji jest koniec kwietnia, kiedy trawnik zdolny jest już do regeneracji, a jednocześnie jest to okres przed przeprowadzeniem nawożenia i intensywnego podlewania.

Do wykonania tego zabiegu wykorzystuje się tzw. aerator, czyli specjalne urządzenie często przypominające wał z nakładką kolcową. W przypadku małego obszaru trawnika można wykorzystać widły lub nakładki z kolcami na podeszwy butów.

Aeracja powinna zostać przeprowadzona dokładnie i równomiernie na całej powierzchni trawnika. Zwykle na glebach gliniastych odstępy pomiędzy poszczególnymi otworami wynoszą 10 cm, zaś na glebach piaszczystych 15 cm. Aerację powierzchniową wykonuje się na głębokość około 3 cm (przy trawnikach ozdobnych), zaś aerację wgłębną na co najmniej 8 cm (przy trawnikach silnie użytkowanych).

Nawożenie

Kolejnym etapem doprowadzenia trawnika do właściwej kondycji jest zapewnienie mu odpowiedniego nawożenia, które sprawi, że murawa stanie się bardziej odporna na zachwaszczenie czy trudne warunki środowiskowe. Pierwszych dawek nawozu dostarcza się właśnie wiosną, w bezwietrzne dni. Po rozrzuceniu nawozu powierzchnię trawnika należy podlać, gdyż w przeciwnym razie preparat mógłby doprowadzić do porażenia źdźbeł. Trawnik z reguły nawozi się przeznaczonymi do tego nawozami wieloskładnikowymi.

Strzyżenie

Kwiecień jest miesiącem, w którym należy rozpocząć systematyczne, cotygodniowe strzyżenie trawnika. Ważne jest, by zabieg ten przeprowadzać w dni bezdeszczowe, przy suchej murawie. Koszenie zawilgoconego trawnika może nie tylko doprowadzić do zniszczenia sprzętu, ale również zwiększyć ryzyko powstania chorób grzybotwórczych. Wysokość koszenia uzależniona jest od rodzaju trawnika, ale przy pierwszym zabiegu nie można doprowadzić, by źdźbła traw były niższe niż 2–3 cm.